Jak szukać pracy, będąc etatową mamą – część 2

Po wyznaczeniu „smartnego” celu, czas na inteligentny plan jego realizacji, czyli działanie

To, że szukając pracy należy zidentyfikować grupę docelową – to już wiemy. Twoje CV może być atrakcyjne tylko dla wybranej grupy pracodawców i trzeba jasno ją sobie wyodrębnić. Kolejną wartą zastosowania metodą ubiegania się o pracę jest też dotarcie do konkretnej osoby rekrutującej na dane stanowisko.

Nawiązanie z nią kontaktu, np. poprzez obecne biznesowe portale społecznościowe, może przynieść wiele korzyści. Choćby dlatego, że część ogłoszeń o pracy z różnych powodów nie jest nigdzie publikowana. Pracodawcy wykorzystują swoją sieć kontaktów, szukają zarekomendowanych osób bądź samodzielnie wyszukują kandydatów metodą direct search. Wtedy dobrze jest oczywiście znać kogoś, kto zna kogoś, kto wie, że dany pracodawca szuka nowej osoby do zespołu, albo samemu przez kontakt z rekruterem „pokazać” siebie i swoją wolę podjęcia pracy.

Sieć kontaktów

W obecnej sytuacji, jaka jest na rynku pracy, nie wystarczy tylko odpowiadać na ogłoszenia zamieszczane na portalach pracy. Dobrze jest być obecnym w Internecie, często bowiem rekruterzy przeszukują wspomniane portale społecznościowe, takie jak Goldenline, LinkedIn, nawet Facebook czy Twitter w poszukiwaniu odpowiednich kandydatów.

Oczywiście też dzięki tworzonej w Internecie sieci kontaktów zwiększamy swoje szanse na bycie dostrzeżonym. A co więcej, możemy jako młode mamy opisać swoje oczekiwania, doświadczenie, umiejętności. Możemy brać udział w dyskusjach na forach, choćby po to, by być na bieżąco z tym, co dzieje się w naszej branży, co pozwoli nie tylko ujawnić się światu, zmaksymalizować swoje szanse na otrzymanie ciekawej oferty, ale przede wszystkim jest dowodem naszej proaktywności w poszukiwaniu pracy – bardzo pożądanej i cenionej przez pracodawców cechy.

Przeczytaj także: Mama pracuje w domu. Poznaj te trzy historie!

Rozważając kwestię nurtującą wszystkie młode mamy, chcące wrócić do pracy po urlopie macierzyńskim/wychowawczym: jak przekuć przerwę w pracy zawodowej na atut w rozmowie z pracodawcą, przyszła mi do głowy jedna z najprostszych i najczęściej stosowanych technik analitycznych, do której szczerze zachęcam. To tak zwana analiza SWOT.

Skrót pochodzi z języka angielskiego i oznacza odpowiednio:

• S – strenghts = silne strony;
• W – weaknesses  = słabe strony;
• O – opportunities = szanse;
• T – threats = zagrożenia.

Choć metoda może wydawać się skomplikowana to… kluczem tej techniki jest szukanie zależności między tym, co mam ja sama, a tym, co daje otoczenie. Nasze silne i słabe strony to czynniki wewnętrzne – nasze zasoby to coś, co w pełni zależy od nas. Szanse i zagrożenia – to czynniki zewnętrzne, na które nie mamy bezpośredniego wpływu. Na przykład zapotrzebowanie rynku na określone umiejętności czy kompetencje.

Istotą tej analizy jest to, że silne strony mogą służyć niwelowaniu zagrożeń, a szanse mogą pomóc przezwyciężyć słabe strony.

Punktem wyjścia jest więc tutaj zdiagnozowanie z jednej strony tego, co potrafię i z drugiej strony tego, w czym jestem słaba. Im więcej wiemy o sobie, tym mądrzejsze i trafniejsze podejmujemy decyzje. Dobrze jest też zrobić analizę rynku – by wiedzieć, czy to, co chcę bądź mogę zaoferować, ma szanse spotkać się z zainteresowaniem oraz by zorientować się choćby, jaka jest konkurencja. Świadomość swoich mocnych i słabych stron wiedzie nas do zagadnienia, które jest kluczowe w życiu zawodowym. Są to kompetencje. I tu drogie Panie bez różnicy, czy jest się mamą 3 uroczych urwisów, czy zadeklarowaną bezdzietną singielką. Bez wyjątku – liczy się to, co wiem i umiem, a szczególnie to czy i jak potrafię to zaprezentować. Posiadanie umiejętności bowiem to jedno, umiejętność pokazania tego, co potrafię – to kolejne zagadnienie, przy którym na chwilę się zatrzymamy.

Jak Cię widzą, tak Cię piszą…, czyli o sztuce autoprezentacji

Odwoływanie się do pojęć autoprezentacji i kreowania wizerunku w aspekcie poszukiwania pracy wydawać by się mogło przerostem formy nad treścią. Bo przecież nie chcemy wygrać wyborów prezydenckich, a „jedynie” znaleźć pracę. Ale przecież wysyłanie aplikacji, rozmowa kwalifikacyjna czy assessment centre to nic innego jak autoprezentowanie się!

Nie pozbędziemy się swojego wizerunku, więc warto o niego zadbać. Kreowanie wizerunku służyć ma nawiązywaniu i budowaniu dobrych relacji, wyzwalaniu pozytywnych emocji i co najważniejsze skutecznej komunikacji tego, co chcemy przekazać adresatowi, w tym wypadku potencjalnemu pracodawcy.

Moje CV

Już wysyłając swoje CV, coś o sobie mówimy. I nie chodzi tu tylko o zawartość treściową naszego zawodowego życiorysu, ale też o jego formę, przejrzystość, tzw. layout. Nie ma drugiej szansy, by zrobić pierwsze wrażenie, trzeba się więc postarać, by w naszym CV potencjalny pracodawca zobaczył dokładnie to, czego szuka. Warto więc podkreślić te z naszych zawodowych doświadczeń, które są adekwatne/zbieżne z wymaganiami stanowiska, o które się ubiegamy.

Tak samo jest z listem motywacyjnym. Przeciętny rekruter poświęca statystycznie „kilka spojrzeń” na to, by zaznajomić się z treścią listu. Bardzo szybko wyłapuje, czy jest to list pisany pod konkretne stanowisko czy szablon rozsyłany do wielu firm. Nic nie robi na pracodawcy gorszego wrażenia niż wiadomość, która ewidentnie została wysłana w tej samej formie do wielu firm. Nie wspominając już o sytuacji, kiedy kandydat wysyłając list do jednego pracodawcy, „zapomni” zmienić nazwę firmy, do której zaaplikował dzień wcześniej. To tak, jakby wysłać do wszystkich przyjaciół ten sam e-mail czy tę samą wiadomość SMS z życzeniami urodzinowymi. Może być to odczytane jako dowód braku szacunku, bądź motywacji. A to nie jest dobrze oceniane.

Dlatego ważne jest maksymalne zindywidualizowanie przekazu. Również w aspekcie treści, która powinna być odpowiedzią na ogłoszenie pracodawcy. To bowiem, co pracodawca chce przeczytać w liście, to nic innego jak przyczyna, dla której zaaplikowałaś właśnie na to stanowisko, a nie na kilkanaście innych.

Przeczytaj także: Jak sprawdzić i opisać znajomość języka w CV?

List motywacyjny

Pisząc list, warto posłużyć się metodą 5W. Z języka angielskiego: who, what, when, where, why? W liście powinniśmy zawrzeć więc informacje:

• kto? (who?) wysyła CV – czyli ja,
• co? (what?) – czyli moje dokumenty,
• kiedy? (when?) – w dniu takim a takim,
• gdzie? (where?) na takie, a takie stanowisko,
• dlaczego? (why?).

I to ostatnie pytanie jest w zasadzie najważniejszą część listu. Pracodawca właśnie tej informacji szuka w liście motywacyjnym. Dlaczego ubiegam się o to stanowisko, co pracodawca zyska, zatrudniając mnie oraz co ja zyskam dzięki tej pracy. Wystarczy kilka zdań, ale na temat, jasno i konkretnie. Jest duże prawdopodobieństwo, że żaden rekruter nie będzie czytać trzystronicowego eseju o przebiegu twojej kariery. Dlaczego? Bo zwyczajnie – na tym pierwszym, wstępnym etapie selekcji aplikacji – nie ma na to czasu.

1 – 2 – 3 – 4 – 5 – 6 – 7 sekund

Wróćmy jednak do wspomnianego już kreowania wizerunku i związanego z nim zjawiska pierwszego wrażenia. Istnieją teorie, według których już w ciągu zaledwie kilku sekund nasz rozmówca wyrabia sobie opinię na nasz temat. Jest wiele praw psychologicznych podkreślających wagę pierwszego wrażenia, jakie wywieramy na innych.

Na przykład prawo pierwszeństwa, niezwykle ważne w przypadku rozmowy kwalifikacyjnej, które mówi, że pierwsze wrażenie, jakie tworzymy wobec drugiej osoby, wpływa na to, że jej późniejsze zachowanie interpretujemy w sposób zgodny z tym pierwszym wrażeniem. Inne to uproszczone metody wnioskowania. Jedną z ważniejszych w kontekście rozsyłania aplikacji jest heurystyka dostępności. To reguła, na mocy której ludzie, wydają sąd, kierując się tym, jak łatwo mogą coś przywołać do świadomości (Aronson, 1997).

Dlatego to, jak łatwo rekruter może przywołać naszą aplikację w świadomości, zależy między innymi od tego, co mu przedstawimy w naszym CV. Im bardziej adekwatne informacje zgodne z wymaganiami stanowiska umieścimy w naszym życiorysie, tym bardziej zostaniemy zapamiętani jako osoby spełniające oczekiwania pracodawcy. Im więcej udokumentowanych sukcesów pokażemy przyszłemu pracodawcy, tym bardziej prawdopodobne jest to, że będziemy zapamiętani jako osoby, które odnoszą sukces. A przecież o to nam chodzi.

Motyw przewodni życia

Z kwestią pierwszego wrażenia związane jest również zagadnienie „lejtmotywu”, czyli motywu przewodniego. Chodzi tu o motyw przewodni naszego życia, o nasze przekonanie o sobie, o świecie. To wbrew pozorom często jest widoczne na pierwszy rzut oka i z dużym prawdopodobieństwem nasz rozmówca, w tym wypadku rekruter, jest w stanie wyłapać podczas rozmowy. Dlatego, aby nie pozostawiać miejsca na wątpliwości, które mogą zostać niekorzystnie dla nas zinterpretowane, najpierw trzeba poznać siebie, a potem dać się poznać tak, jak sobie tego życzymy.

Zachęcam więc – nim wyślesz swoje CV, zastanów się. Czy to właśnie jest ta praca, dla której poświęcisz część swojego cennego czasu. A także czy to jest właśnie ten pracodawca, dla którego chcesz osiągać swoje codzienne zawodowe sukcesy? Jeśli tak – nic, tylko aplikować i czekać na zaproszenie na rozmowę kwalifikacyjną. A o tajnikach rozmowy – w kolejnej odsłonie mojej rekrutacyjnej opowieści.

Polecamy pierwszą część artykułu: Jak szukać pracy, będąc etatową mamą

Zdjęcie: Canva