Ciekawe portfolio to sukces w rekrutacji młodszego programisty – historia Dominiki

Witaj Dominiko, miło mi prowadzić kolejny wywiad z mamą, która przebranżowiła się do IT. Jakie stanowisko zajmujesz i co robisz na co dzień?

Pracuję jako full-stack developer, czyli programista frontend i backend. Rozwijam aplikacje webowe w takich technologiach jak Java czy Angular. Moja praca jest bardzo zróżnicowana. Od czytania i analizowania kodu, przez wymyślanie i pisanie nowych funkcjonalności, naprawianie błędów w kodzie, planowanie kolejnych zadań deweloperskich, po pisanie dokumentacji. Na dodatek wszystkie te zadania przeplatane są licznymi spotkaniami z klientami. Dodam jeszcze, że pracuję 100% zdalnie, z domu.

Powiedz, czym zajmowałaś się zanim weszłaś do branży IT?

Z wykształcenia jestem biofizykiem, po studiach doktoranckich, w trakcie których badałam barwniki fluorescencyjne służące do barwienia DNA i obserwacji jego struktury metodami wysokorozdzielczej mikroskopii fluorescencyjnej. Po obronie doktoratu moje drogi z uczelnią rozeszły się.

Niedługo potem rozpoczęłam pracę w startupie, który założyliśmy ze znajomymi. Startup działał na pograniczu IT oraz medycyny, a ja zajmowałam się koordynacją pracy zespołu lekarzy i programistów, pisaniem grantów oraz publikacji i ogólnie zarządzaniem. I to był etap, na którym już wiedziałam, że będę kiedyś programować.

Czy to doświadczenie skłoniło Cię do rozpoczęcia nauki programowania?

Praca w startupie pozwoliła mi przyjrzeć się bliżej branży IT – wybrałam programowanie dlatego, że to zawód, który cały czas motywuje do nauki i poznawania nowych rzeczy, a ja potrzebuję takiej właśnie pracy. Ale to nie jedyny powód.

Mając doświadczenie w programowaniu dużo łatwiej jest wynegocjować dogodne godziny pracy. Rynek jest pełen ofert pracy. Przede wszystkim zaś poziom zarobków w stosunku do pracy naukowej jest wyższy.

Wybierając tę branżę trzy lata temu nie miałam pojęcia, że model pracy programisty zmieni się tak bardzo w kierunku pracy zdalnej, co – jako mamie dwójki małych dzieci – bardzo mi odpowiada.

Jak wyglądała Twoja ścieżka nauki? Czy uczyłaś się sama, czy może wybrałaś kurs? No i jak to wyglądało z małymi dziećmi w domu?

Programowania uczyłam się zupełnie sama. Z kursów z internetu. Nie chciałam związać się z żadną szkołą czy kursem na rok / dwa, bo przy dwójce małych dzieci nie byłam w stanie przewidzieć swojego grafiku, a poza tym nie wyobrażałam sobie nie być w weekendy w domu.

W internecie jest taka ilość materiałów do nauki, że można spokojnie znaleźć to, czego szukamy. Trzeba mieć jednak bardzo dużo samodyscypliny i umieć sobie zorganizować tę naukę, odpowiednio ją rozplanować. W sumie uczyłam się około półtora roku, z tym że nie cały ten okres uczyłam się przez całe dnie.

Zaczęłam wychodzić z domu, żeby się uczyć, jak starszy Syn poszedł do przedszkola. Początkowo to były dla mnie dwa wyjścia w tygodniu po około 3h. Stopniowo zwiększałam ilość godzin i dni, aż na około rok przed rozpoczęciem pracy codziennie uczyłam się po około 6-7h. Czasem bywały dni, że odpuszczałam (choroba, mega marudzenie), jednak starałam się trzymać harmonogramu.

Jedyną opcją, żebym mogła uczyć się w spokoju było zatrudnienie niani. Bez pełnej opieki nad dziećmi nauka nie byłaby możliwa, a i z opieką było trudno, bo myślami często byłam przy dzieciach.

Czego zaczęłaś się uczyć na początku? Jakiego języka programowania?

Naukę rozpoczęłam od video kursu z Javy. Kurs był obszerny i robiłam go kilka miesięcy. W trakcie wychodziły kolejne tematy, więc też odrywałam się co chwilę od samego kursu robiąc mniejsze kursy pomiędzy.

Po przerobieniu podstaw z Javy poszłam na kilka rekrutacji. Wszystkie zawaliłam, bo nie umiałam jeszcze prawie nic na tym etapie.

Chciałam się zorientować jak wygląda rynek pracy i co muszę umieć, żeby się dostać do branży. Wtedy zrozumiałam, że bez opanowania technologii webowych ani rusz.

Wzięłam się więc za naukę Springa (frameworku do pisania aplikacji webowych), trochę za frontowe technologie, bazy danych, stworzyłam w ramach swojej nauki trzy autorskie aplikacje webowe. Dwie z nich do tej pory wykorzystywane są przez lekarzy.

Co było trudne podczas tej nauki, co Cię zniechęcało i jak dbałaś o motywację? Półtora roku samodzielnej nauki to duże wyzwanie!

Moją największą motywacją były i są moje dzieci. Bo to w zasadzie dla nich zmieniłam zawód, na taki, który dostarcza mi dużej stabilizacji, pozwala mi zapewnić im lepszą przyszłość, a przede wszystkim daje mi możliwość uczestniczenia w dużej części ich życia. Pracuję w godzinach 7-15 i popołudnia mam dla nich.

Bardzo dobrym motywatorem były też postępy, które widziałam w swojej pracy. One także napędzały mnie do dalszej nauki.

Czasami czułam nie tyle zniechęcenie, co przeciążenie całą tematyką. Technologii jest bardzo wiele, uczyć się można w nieskończoność, a ja chyba nie potrafię sobie postawić granicy i powiedzieć “na razie wystarczy”.

Jaki miałaś patent na skuteczną naukę?

Świetnym pomysłem, który u mnie sprawdził się w 100% było zadaniowe podejście do tematu. Zamiast robić kurs po kursie bez wyraźnie wyznaczonego celu,

zorganizowałam sobie trzy projekty, które po prostu wykonałam i zamieściłam następnie w portfolio. Mając projekt, wiedziałam jakie są oczekiwania biznesowe.

Krok po kroku uczyłam się technologii, które były potrzebne do napisania tych projektów.

Pierwsze podejście do rekrutacji miałaś bardziej po to, by poznać rynek i wymagania. A drugie podejście? Jak się za to zabrałaś?

Po pierwsze mam wrażenie, że w międzyczasie skończyłam kolejne studia z pisania CV. Przez cały okres mojej nauki

siedziałam aktywnie na grupach facebookowych czytając CV obcych ludzi i wyciągając z nich to, co ważne, a także na LinkedInie obserwując profile rekruterów

Od pierwszej aplikacji o pracę przerobiłam swoje CV chyba już z 8 razy.

Pracy tak naprawdę szukałam dwa razy. Pierwszy raz na początku swojej nauki, o czym wspominałam wcześniej. A drugi raz po opanowaniu technologii webowych i napisaniu trzech projektów do portfolio. I ten drugi raz zakończył się już sukcesem.

Czy to portfolio młodszego programisty zaważyło o sukcesie za drugim razem?

To było zarówno dobrze napisane CV jak i oryginalne projekty w portfolio. Mocno podkreślam drugą część ostatniego zdania.

Sporo osób stara się o pracę mając w CV te same, skopiowane z sieci, kursów, czy bootcampów projekty. Kolejne “to-do listy”.

Moim zdaniem trzeba stworzyć coś oryginalnego, pokazać siebie i swoje umiejętności przez realizowane projekty

Najważniejsze to wyróżnić się, potem już mamy rozmowę techniczną na żywo i dużo łatwiej się wybronić.

Mówisz także otwarcie, że wciąż jest mało dziewczyn w zespołach programistycznych – jak możemy to zmienić? Jak zachęciłabyś dziewczyny do zajęcia się tą najbardziej „techniczną” częścią IT?

Tak, to prawda, choć to chyba powoli się zmienia. Co mogę powiedzieć? Wszystkie tematy techniczne są do ogarnięcia, a sama praca daje bardzo dużo satysfakcji.

Pamiętajcie dziewczyny, że tempo rozwoju wyznaczacie sobie same, co ułatwia dopasowanie pracy do swojego grafiku. W mojej opinii jest to dziedzina, której warto spróbować. Ja spróbowałam i nie żałuję. I już teraz wiem, że umiejętności w programowaniu będę nabywać do końca życia i będzie mi to sprawiać radość.

Opowiedz jeszcze o Twoim projekcie dla Ukrainy – mówiłaś, że robiłaś po godzinach aplikację dla hospicjów, ale kiedy wybuchła wojna – przerobiłaś ją na aplikację pomagającą uchodźcom.

Od jakiegoś czasu pracuję nad projektem dla Polskiego Towarzystwa Medycyny Rodzinnej i Polskiego Towarzystwa Medycyny Paliatywnej. Jest to aplikacja webowa – wyszukiwarka hospicjów na terenie Polski. Chodzi o to, żeby po wpisaniu swojej lokalizacji w wyszukiwarce aplikacja pokazała najbliższe hospicja wraz z aktualnymi danymi kontaktowymi dla pacjentów. Udało mi się postawić podstawowy silnik i layout do aplikacji.

Kiedy dowiedzieliśmy się o wybuchu wojny powstał pomysł na wykorzystanie zaprojektowanego przeze mnie już silnika do postawienia nowego projektu, który pokazywałby placówki medyczne w Polsce świadczące usługi medyczne w języku ukraińskim, rosyjskim lub angielskim.

Aplikacja jest napisana w Angularze i pracowałam nad nią sama. Na końcu kolega pomógł mi to skonfigurować na AWSie. Aplikacja jest zupełnie darmowa i może z niej skorzystać każda osoba, dostępna jest pod adresem medicalhelp.pl

Twoja opowieść potwierdza, że technologia zmienia życie ludzi na lepsze i pracując jako programistka możesz naprawiać świat! Gratulacje! Jeszcze na koniec – co chciałabyś powiedzieć kobietom, mamom czytającym ten wywiad, które być może chcą się przebranżowić?

Zmiana branży to bardzo trudna decyzja. Najważniejsza jest konsekwencja w dążeniu do celu. Jak już sobie wyznaczymy ścieżkę, to trzeba krok po kroku nią podążać. I nie poddawać się. Na rynku jest rzeczywiście bardzo dużo kandydatów, ale jeśli konsekwentnie dążymy do celu, to w końcu się przebijemy. Trzymam kciuki za wszystkie przebranżawiające się Mamy 🙂 .

Dziękuję Ci za rozmowę i trzymam kciuki za Twoją karierę w IT

Przeczytaj także: Poszukaj wsparcia i się nie poddawaj – historia Magdy, która została testerką oprogramowania

Wywiad powstał dzięki wyróżnieniu w konkursie #razemzmieniamy

Zdjęcie: archiwum prywatne Dominiki.