Nie zawsze tak było…
Kiedyś nawet nie miałam prawa jazdy, a jak je zrobiłam to uznałam, że jeździć nie będę, no bo po co? Są tramwaje i autobusy? Nawet z dzieckiem się przecież da …
Ale moja perspektywa zmieniła się całkowicie, kiedy miałam już dwójkę dzieci i chciałam być aktywną, samodzielną mamą…. I się zaczęło!
A to w tramwaju nikt nie chciał mi pomóc wysiąść, zasłaniając się spotkaniem i „że nie chce się wybrudzić”, a to udawali, że nie słyszą. Innym razem dziecko prawie wypadło mi z wózka, bo coś zaplątało się w kółko, a ja nie zauważyłam, bo pilnowałam jeszcze tej dreptającej obok mnie…. Jeszcze innym razem starszej córce zachciało się siku, akurat w jakimś mega korku i obie miałyśmy łzy w oczach…
I wtedy pokochałam swój samochód…
Najpierw nieśmiało, jeździłam tylko na znane trasy, później coraz dalej, raz nawet sama z dwójką wybrałam się na ferie zimowe (!) A teraz to już gdzie chcę, jak chcę i kiedy chcę.
Zabieram całą menażerię; zapas ubrań, pieluch i jedzenie, wszystko co potrzebne i po prostu mam! Doszło do tego, że myślę o moim samochodzie „Mój Ci on, mój” 😉
I skoro mój, to traktuję go jak swoje czwarte dziecko i zawożę do lekarza, tfu mechanika, albo myjni (w sensie kąpieli 😉 ), nawet zmianę opon mu załatwiam. W końcu to mój pomocnik!
Też tak masz?
A kiedy odbieram dzieci ze szkoły i przedszkola, to pierwsze pytanie brzmi: „A co masz dla nas na obiad?”. I jeśli jedziemy potem na zajęcia, albo coś załatwiać to serwuję im catering pokładowy na plastikach z IKEA. Nawet sztućce mam już na stałe na wyposażeniu auta 😉
Dzieci szczęśliwe, ja mogę prowadzić w ciszy, (względnej) tylko muszę pogodzić się z faktem, że samochód regularnie przypomina „dzieciobus”, a nie limuzynę…
Wszystkich ciekawych co na to mąż, zapewniam, że pozwalam mężowi prowadzić auto, a jakże! Ale on po prostu go nie darzy takim uczuciem jak ja! On ma swój… rower! Ale o tym może innym razem 🙂
Zdjęcie: 123 rf
